අමාරු කාලයක් තමයි, ඒත් පුළුවන් විදිහකට අනිකාවත් බලාගමු – යුරේනි

හැමෝම ගෙවල්වලට වෙලා පරිස්සමෙන් ඇති කියලා විශ්වාස කරනවා. මම මේ සටහන ලියන මොහොතේත් කලුබොවිල රෝහලේ කොරෝනා ආසාදිතයකුගේ මරණයක් අහන්නට ලැබුනා.අපි හැමෝටම මේ වෙලාවේ අපේ හිතවතෙක්ගේ හෝ අපේ යාලුවෙක්ගේ එහෙම නැත්නම් නෑ කෙනෙක්ගේ කොරොනා ආසාදිතවීමක් එහෙම නැත්නම් මරණයක් අහන්න ලැබෙනවා ඇති . එක හිතට ලොකු දුකක්, කම්පනයක්. සමහර වෙලාවට මේ මොහොතේ ඔයා කොහේහරි ඉස්පිරිතාලයක රොහල් ඇදකට වෙලා ඉන්නවානම් ඔයාට ගොඩාක් දේවල් ජීවිතේ ගැන හිතෙනවා ඇති. එ හිතට එන හැගීම මෙහෙමයි කියල මම කියන්න යන්නේ නැහැ . නමුත් එ හැම සිතුවිල්ලක්ම ගිනි ගොඩක් , වේදනාවක් කියල මම දන්නවා. අපි හැමෝම මේ ලෝකෙට ඇවිල්ල තියෙන්නේ ජීවිතය ජීවත් කරවන ගොඩාක් බලාපොරොත්තු එක්ක. මෙහෙම ගෙදරකට හිරවෙලා හෝ කදවුරක හෝ රෝහල් ඇදක නිකරුණේ වැතිරීලා ඉන්න වෙයි කියලා ඔබ හීනෙකින්වත් හිතන්න නැතුව ඇති. සමහර වෙලාවට අපිට ජීවිතය කියන මැරතන් එක දුවන කොට අපි ගැන හිතන්න ,අපි ගැන හිතන අය ගැන හිතන්න කාලයක් නැතුව යනවා. අපි අපේ ආත්මාර්ථකාමී ජීවිතත් එක්ක ජීවත්වෙනවා. මට හිතෙන්නේ එහෙම සීමාව ඉක්මවා ‍යනකොට මේ විශ්වයෙන් අපිව බලෙන් එක් තැන් කරනවා මේ ගෙවපු ජීවිතය ගැන හිතන්න, ගෙවන්න ඉන්න ජීවිතය ගැන හිතන්න අපි කරපු කියපු දේවල් මෙනෙහි කරන්න.කොහොම වුනත් අපිට මේ යන විදිහට අනාගතය කොහොම වෙයිද කියන්න දන්නේ නැහැ..හැබැයි එක දෙයක් අපි හැමෝටම කොහේ හිටියත් කරන්න පුලුවන් . එ තමයි මේ මොහොත තුල ජීවත්වීම..මේ මොහොතේ තමන්ට පුලුවන් උපරිමය තමන් කරන්න .මේ මොහොතේ තව කෙනෙක්ට පිහිටවෙන්න පුලුවන් නම් එය කරන්න. මේ මොහොත තුල තව කෙනෙක්ට බලාපොරොත්තුවක් වෙන්න පුලුවන්නම් එක කරන්න.ඔබ නිරෝධායනය කදවුරක නම් මේ මොහොතේ ඔබේ වටේ ඉන්න කට්ටියව මනසින් ශක්තිමත් කරන්න.ඔබ රෝහල් ඇදක නම් මේ මොහොතේ ඉන්න ඔයාගේ ඇස් අත් පය කකුල්වලට , ජිවිතයේ ලැබිච්ච ආශිර්වාද වලට , සුන්දර මතකයන්වලට ස්තුතිවන්ත වෙන්න. කිසිම විදිහකින් නැති දේවල් ගැන හිතලා , වෙනස් කරන්න බැරි දේවල් ගැන හිතලා ගෙවන මේ මොහොත නාස්ති කරන්න එපා. මේ ගෙවන මොහොත තරම් කිසිම දෙයක් වටින්නේ නැහැ . එක නිසා අපි හැමෝම මනස මේ මොහොත තුල ජීවත්වෙන්න හදාගමු.